Logica is een essentieel onderdeel van ons leven, al beseffen we dat nauwelijks. Logisch denken is niet beperkt tot wiskunde of filosofie, maar is belangrijk in alle leerprocessen, en bij het nemen van weloverwogen besluiten. In de westerse wereld krijgen we vanaf onze geboorte mee hoe we moeten redeneren op een logische manier. Daarmee wordt onze visie op de werkelijkheid om ons heen vastgelegd.
In de gebruikelijke, westerse, tweewaardige logica is een stelling waar of niet-waar. Maar deze twee-waardigheid heeft zo zijn beperkingen en tekortkomingen. Driewaardige en vierwaardige logica biedt bijvoorbeeld meer ruimte voor het omgaan met onzekerheid en het ontbreken van gegevens. Niet-westerse filosofen gebruiken bijvoorbeeld vierwaardige logica om te redeneren over causaliteit en analyse van de aard, oorsprong en grenzen van onze kennisvergaring. Ramaekers, uw 'reisleider' door het land van de logica, maakt onder andere stops bij syllogisme, modale logica en catusloti en bij de filosofen Aristoteles, Nagarjuna, Nishida en Lukasiewicz. Reist u ook mee met Ramaekers en laat u zich verrassen?

Wat maakt dat we iets muziek noemen? Bestaat muziek alleen uit geluiden voortgebracht door de menselijke stem of instrumenten? Kan het geluid van een machine ook muziek zijn? Wat verwachten wij van of bij muziek? En waarom is dat? Is het voorbestemd naar welke muziek we luisteren?
Muziekfilosofie onderzoekt wat muziek is en hoe de relatie is tussen muziek, geest en emoties.
Muziekverbeelding en muziekbeleving zijn twee belangrijke begrippen als het gaat om die relatie.
Van muziek kan iemand emotioneel worden. Filosoof Cassius Longinus legt het uit als “de beroering van de zenuwen”. Anderen vinden dat muziek slechts bestaat uit “klinkend, bewegende vormen” of dat “muziek niets representeert”. Toch geven wij allemaal betekenis aan muziek. Dat doen we in woorden, beelden en bewegingen.
Stilte in muziek kan net zo betekenisvol zijn als geluid. Hoe gaan we om met die stilte? Bestaat stilte wel?
En wat te denken van de tijdsbeleving? Is tijd in muziek eigenlijk wel belangrijk? Gaat het niet meer om duur?
Onze verbeelding speelt een centrale rol in hoe we muziek ervaren en interpreteren. Helaas is het zo dat door commerciële aspecten van muziek onze oorspronkelijke verbeelding en creativiteit ondermijnd wordt. Luisteren we tegenwoordig eigenlijk nog wel naar muziek of horen we ze alleen nog?
Wordt onze geest nog voldoende geprikkeld?
Muziekfilosofie biedt dus nogal wat stof tot nadenken. Maar daar blijft het niet bij, want een lezing over muziekfilosofie zonder muziek(fragmenten) kan gewoon niet. Het zo zou maar kunnen dat de muziekbeleving na de lezing niet meer hetzelfde is.

Matching-algoritmes (recommender systems) liggen ten grondslag aan dating-apps,
waarin profielen op basis van karakteristieken en vergelijkbare profielen aan elkaar worden voorgesteld,
opdat men de liefde maar mag vinden!
Piek Knijff, van huis uit dataethicus, stelt ethische vragen bij dit soort algoritmes
en neemt je mee in haar participatieve onderzoek naar de algoritmes van dating-apps.
Ze laat zien hoe vergelijkbare algoritmes in andere contexten met Big Data (bijvoorbeeld Human Resources en veiligheidsorganisaties
zoals politie en recherche) weer andere ethische vragen oproepen.
Hoe onschuldig zijn zulke matching-algoritmes eigenlijk?

Het idee van het Antropoceen dat de mens de belangrijkste factor is in het huidige geologische tijdperk, heeft een nieuw debat geopend over de toekomst van de aarde. In de techniekfilosofie wordt het Antropoceen vooral geassocieerd met twee nieuwe "aardsferen": de technosfeer en de noösfeer. De technosfeer omvat alle door mensen gecreëerde structuren zoals steden, communicatienetwerken en machines. De noösfeer verwijst naar het idee van een "sfeer van de geest" of een "denkende laag", die wordt gevormd door het collectieve bewustzijn en intellect van de mensheid.
Het is de sfeer waarin menselijke kennis, cultuur, ideeën en bewustzijn zich verspreiden en evolueren.
Technosfeer en noösfeer zijn nauw met elkaar verbonden. We moeten we het Antropoceen bovenal begrijpen als een Entropoceen. Dit betekent dat we leven in een tijdperk van toenemende wanorde (entropie) en afnemende voorspelbaarheid in ecologische en culturele systemen door de opkomst van technosfeer en noösfeer. We kunnen alleen een leefbare toekomst op aarde hebben als we deze entropisering kunnen omkeren en een nieuw tegengesteld proces van "ont-entropisering" kunnen opstarten. De technosfeer moeten we vooral beschouwen als een ''afvalsfeer'', vol verval en lijden. Daarom kunnen filosofische vragen rondom techniek niet los worden gezien van vragen rondom kwaad en lijden. Pieter Lemmens ontrafelt met u de filosofie van de techniek en nodigt u uit tot reflectie over de rol van techniek in onze samenleving.

Onze maatschappij moedigt ons voortdurend aan om ons ''ware zelf'' te vinden. Liefdesperikelen en carrièrehobbels zouden hierdoor verdwijnen en het juiste levenspad zou zich aan ons onthullen. Dit idee dat er een dieperliggend waarachtig zelf bestaat dat erop wacht om ontdekt te worden, is afkomstig van Plato. Echter, Martijn Veltkamp laat u zien dat een ontdekkingstocht naar het ”ware zelf” verspilde moeite is. Gebruikmakend van filosofie, bekende literaire romans en klassieke en recente psychologische bevindingen, geeft Veltkamp u een overzicht over wat identiteit nu eigenlijk precies is, waaruit ons zelf bestaat en wat het betekent jezelf te zijn. Daarnaast staat Veltkamp stil bij het concept ‘narratieve identiteit’. Tenslotte deelt Veltkamp zijn visie op het vraagstuk of we wel kunnen spreken van één ‘ik’.