Hoe is het eerste leven ontstaan?
Wat is het verschil tussen mensen en (andere) dieren? Wat kun je leren van de natuur?
Is het heelal eindig of oneindig?
Hoe kun je een goed mens worden?

Deze universele vragen komen aan de orde in de filosofische vertelling van de Arabisch-Andalusische
denker Ibn Tufayl uit de 12e eeuw.
Hij verhaalt over een jongen die opgroeit op een onbewoond eiland en opgevoed wordt door een gazelle. Door observatie, reflectie en introspectie, en zonder menselijke invloed, leert de jongen de wereld kennen. Hierbij ontwikkelt hij filosofische inzichten over de natuur, het bestaan en over het goddelijke.
De (zelf-)verkenningen van de jongen leiden naar het spanningsveld tussen de ratio en geloof.

In de vertelling komt de jongen tot het inzicht dat men door de ratio tot godsbewijs en essentie
van de religie kan komen.
Dit inzicht heeft ook westerse filosofen
zoals Spinoza en Leibniz beinvloed.

Aan de hand van de vertelling in ''De Zoon van de Gazelle”, schijnt Essabane licht op wat de islamitische filosofie kenmerkt, op de wisselwerking tussen islamitische filosofie en religie, en op de scheidslijn tussen islamitische filosofie en theologie.

Ook hoort u waarom waarom de islamitische denktraditie vrij lang buiten beeld is gebleven
en wat we vandaag de dag van
deze filosofische traditie kunnen leren.